Od niepamiętnych czasów dywany uznawane były za symbol luksusu, dobrobytu. Stąd też urządzając domy i mieszkania oprócz eleganckich mebli i gustownych dodatków każdy chciał mieć na podłodze ręcznie utkany dywan, najlepiej z wełny lub jedwabiu. I tak też jest do dziś. Choć niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że pierwsze modele powstawały już w starożytnym Egipcie. Co więcej, najstarszy dywan, który zachował się aż do dziś liczy sobie ponad dwa i pół tysiąca lat i wszystko wskazuje na to, że pochodzi z terenów dawnej Persji. W końcu nie bez powodu perskie dywany uważa się za najpiękniejsze, najwyższej jakości.
Irańscy nomadzi, jako pierwsi producenci perskich dywanów
Już w V w p.n.e. koczownicze plemiona zamieszkujące tereny obecnego Iranu zaczęły ręcznie tkać dywany, wykorzystując je przede wszystkim jako ochronę. W ciągu nocy zabezpieczały przed mrozem, za dnia przed nagrzewającą się ziemią. Robione z naturalnej koziej i owczej wełny nie tylko były bardzo praktyczne, ale i trwałe. I to do tego stopnia, że często służyły jako dachy namiotów. Dlatego, gdziekolwiek obóz się nie przenosił, koczownicy zabierali swoje dywany ze sobą.
Dywany perskie jako dzieła sztuki użytkowej
W XVI i XVII wieku, kiedy to produkcja perskich dywanów przeżywała prawdziwy rozkwit zaczęto doceniać ich względy wizualne, a nie tylko użytkowe aż w końcu urosły one do rangi dzieł sztuki. Wówczas to powstały liczne fabryki, m.in. w takich miastach, jak Herat, Tabriz, Kerman i Kaszan. Obecnie ich nazwami określa się wzory poszczególnych modeli typowych dla danego obszaru. Jednak najbardziej cenione są warsztaty zlokalizowane w Isfahanie, a mianowicie Seirafian, Davari, Enteszar i Hagigi. W tamtejszych zakładach tkackich od czasów panowania Szacha Abbasa I Wielkiego aż po dziś stosuje się tradycyjną technikę tkania. Szczególną wagę przykłada się do jakości materiałów i barwników. Dzięki temu gotowy produkt wyróżnia się miękkością i połyskiem.
Dywany perskie w Europie
Pierwszy eksport dywanów perskich na Stary Kontynent przypadł na czas panowania dynastii Kadżarów, a dokładniej szejka Naser-ad-Din-Shah Kadżar. Niedługo później fabryki dywanów z Niemiec, Wielkiej Brytanii, a nawet USA otworzyły siedziby w Iranie, dzięki czemu miały bezpośredni dostęp do wysokiej klasy surowca.